Lise yıllarında, bir “köy”e gitmiştim...
Misafir olduğum evin delikanlıları;
“Sabah erkenden mantar toplamaya gidelim” dediler.
Sabah erkenden kalktık, gittik...
Başladık “mantar” toplamaya...
İşte o zaman;
“Yerden mantar biter gibi bitme” sözünün ne anlama geldiğini anladım...
Gerçekten de;
“Bütün mantarları topladım” dediğiniz anda, arkanıza bir bakıyorsunuz; “onlarca mantar daha” fışkırmış topraktan!..
Evet, evet;
“Mantar”lar, anında çıkıyor topraktan ve anında toplanacak hâle geliyor!..
Ve yine;
“Kıçına güvenmeyen mantar avına çıkmasın!” sözünün ne demek olduğunu da o yaşlarda öğrendim...
Mantar olan yerlerde, elbette “ot”lar da oluyor... Otların yapraklarına da “çiğ taneleri” düşüyor...
Siz mantar toplamak için “eğildiğinizde” çok affedersiniz poponuz, ister istemez “çiğ taneleri”ne değiyor ve fena halde ıslanıyor!..
Güneş, henüz doğmuş...
Ortalık ısınmamış!..
Mevsim de sonbahar...
O çiğ tanelerinin ıslattığı poponuz başlıyor üşümeye... Karnınıza ağrılar giriyor, başlıyorsunuz kıvranmaya!..
İşte o gün; “demek ki” dedim;
“Kıçına güvenmeyen mantar avına çıkmasın!” diyenler, boşuna dememiş!..
Evet, evet;
Kıçına güvenmiyorsan, kesinlikle “mantar avı”na çıkmayacaksın!..
Çıktıysan da; “üşütüp hastalanmayı” göze alacaksın!..
Hem “mantar avı”na çıkacak, hem de zırlayacaksan; bunu “gelin hanım”lar da yapıyor...
Onlar da, baba ocağından ayrılırken; “Hem ağlarım, hem giderim” diyorlar ki, adı üstünde onlar “gelin”dirler, yani “damat”, yani “erkek” değil!..
Öyle ya;
“Erkekler ağlamaz!”

Hasan Karakaya / Yeni Akit