Çeşme başında sıraya geçtik. Çeşmeden sonra Mehtap, oynamak için yanına sokulan Boncuktan bağırarak kaçtı, merdivenleri ikişer, üçer çıktı. Bunu da bir oyun sanan Boncuk, peşine koşacaktı ama kızarak seslendiğimi duyunca durdu. Nur’la Cem gülüyordu.

Gülüyordu Nur, gülüyordu. Dilime bir şiirin aynı dizeleri takılıyordu “Seni seviyordum, haberin yoktu” . Dudaklarımda gülümseyişin ardına saklanmış bir hüzün. Gözlerimde, akmak için yapayalnız anımı bekleyen birkaç damla.


   Boncuk sesimdeki kızgınlığın sahteliğini anlamış gibi oynamaya çalışıyor, ben de merdivenlere koşuyorum. Bu kez babamın seslenmesiyle Boncuk, geri dönüp bir kenara oturdu. Ama “oynamak için sizi bekleyeceğim” der gibi kuyruğunu  neşeyle sallamaya devam ediyordu.
Merdivenleri çıkarken, Mehtap, Nur’un arkasına saklandı. Cem’le ben de neşeyle yukarı çıktık.  Sofrayı görünce Mehtap’ın korkusu geçmişti;
-Ooo... tereyağ, köy peyniri, bazlama, reçel. Çay da mis gibi kokuyor. Ümit annen seni geldi diye neler hazırlamış. Sayende biz de bayram edeceğiz.
Annem kaşlarını çattı;
-Olur mu öyle şey, misafir varken oğluma göre mi sofra kuracağız!
-Şaka yaptım teyze. Valla şu manzara bile yeter bana, ellerine sağlık.
Oturduk, küçük şakalar eşliğinde yemeği yedik. Yemekten sonra, Cem ile elimize çay bardaklarımızı alıp kanepeye geçtik.  Kanepenin oradaki pencereden, köyün çoğu kısmı görülüyordu. Açık pencereden gelen hafif bir esintiyle beraber, benim ‘köy sesi’ diye özetlediğim, at arabası, horoz sesi, uzaktan bir sıpanın acıklı sesi, bahçedeki kavak yapraklarının sesleriyle birbirine karışarak kulağımıza kadar geliyordu.
Köy yollarına bakarken, yaz tatillerinde gelip oynadığım yollar, harmanlar gözümde canlandı. Lise çağlarında karşılıksız sevdiğim güzel kız, yine çeşmeden su doldurup evinin yolunu tuttu. Ben yine yalnız kalmak için bahçelerin yolunu tutum.
-Noldu Ümit, dalmışsın!
-Köydeki çocukluk, gençlik günlerim aklıma geldi, dalmışım. Tam, büyüklerimin beni kaytarırken yakalayıp, kazmayla-kürekle-bel ile bahçe kazmaya, su tutmaya filan götürdüğü kısma geliyordum ki, sen kurtardın.
Babam gülümsedi;
-Ne kadar çok çalıştırdığımız, ellerindeki nasırlardan belli zaten.
Ben elimi saklayamadan, Cem yakalamıştı bile,
-İyi de hiç nasır yok ki,..ha.. demek ki hep kaytardın.
Annem;
-Oğlum, bırak şimdi elinin nasırını da, yola çıkın.
-Aman anne, misafirlere “git” diyormuş gibi oldu.
-Yoo, her zaman misafir baş tacımızdır ama ‘yolcu yolunda gerek’ de derler bizde. Sen Sadettin amcanğilin köyüne hiç gitmedin ki. Vakitlice yola çıkında…
-Ilgaz o kadar mı uzak.
-Yol, yoldakine yakındır. Oturduğun yerde bekleyerek yol yakınlaşmaz.
Nur, gülümseyerek bizi dinliyordu. Mehtap;
-Teyze doğru söylüyor. Ben, teyzenin lafı olduğu gibi söyleyen biri olduğunu çoktan anladım, darılmam. Ama bir bardak çay daha içmeden şuradan şuraya da gitmem. Hadi bakalım Nur, senin çayın da bitmiş.
Nur, tepsiye bardakları toplayıp, mutfağa çay doldurmaya gitti.

Onlar çaylarını içene kadar biraz daha oturduk. Ben Nur’a bakmamaya çalışarak hep onu düşündüm, ağzımdan başka kelimeler, cümleler çıkarken, zihnimden hasret şiirleri geçiyordu. Annemin yanı başında olması, dizinin dibinde olması beni olmadık hayallere daldırıyordu. Bu güzel ve zor hayalleri bir buruklukla düşünürken susmuşum, gözlerim önde dalmışım. Bir an sessizlik dikkatimi çekti, babam ve Cem çoktan dışarı çıkmıştı ama odadakilerin hepsi de susmuş bana bakıyordu. Hayallerimi görmüşler gibi korktum bir an, sordum;
-Noldu, niye öyle bakıyorsunuz?
-Oğlum , niye daldın diyoruz, ses yok.
Mehtap;
-Çook derinlere dalmış, bizi duyduğu yok ki !...
-Ne o oğlum, bu kadar dalacak derdin ne?
Mehtap;
-Teyze, bu yalnızlıktan sıkılmış…
O sözleri mi söyleyecek yoksa, hemen elimle ‘sus’ işareti yaptım. Mehtap lafı değiştirdi.
-Ümit’i de köye alın, çalışsın tarlada bahçede akşama kadar.
 Annem, gülümsedi geçti ama Mehtap’la Nur’un yaramaz gülüşleri yüzümü kızarttı. Mehtap, benim halimden memnun devam etti;
-Hem böylece yorulur, düşünüp düşünüp dalacak vakti olmaz.
Artık kızmıştım. Seslendim;
-Mehtap, ben kızınca ne yaparım biliyor musun?
Mehtap sağa-sola baktı, yakınındaki kürek sapı olacak sopayı alıp, kenara sakladı.
-Ne yaparsın?
Hızla ayağa kalktım, Mehtap kendini anneme doğru saklarken yürüdüm.
-Çekeeer giderim.
Ben babamla, Cem’in indiği avluya giderken, onlar ardımdan gülüyordu. Kapıdan çıkmadan son defa dönüp baktım, Nur’un yüzünde yine o yaramaz gülüş, benim gönlümde yine o serin rüzgâr çıktım dışarı.

Seni bırakıp,
Şen gülüşünle loş odalarda 
İçimde hüzünle, içimde ah’la
Alıp yalnızlığı koynuma
gidiyorum.
 
Ne sevdin beni, ne anladın
Gülüşünle vurup, yaraladın
Üzülüp kendim, kendime
Bırakıp seni zalimliğinle
gidiyorum.

Cem, ablalarının çantalarını arabaya yerleştiriyordu. İçimdeki hüzünü acıyı, bir kenara bırakıp, gülümseyerek yardım ettim.
-Ne kadar çok bu kızların çantası yahu…
Benden sonra çıkan kızlar da merdiveni iniyordu. Cem;
-Hiç sorma, bazen ‘pikniğe gidelim’ diyoruz, bunların çantalarını koyduktan sonra biz dışarıda kalıyoruz.
Nur;
-Cem, bizle uğraşma, Mehtap ablamla bir olursak yere yıkarız seni.
-Aaa.. siz burada mıydınız !  Ha.. ne diyorduk. Mehtap ablam, çok düzenlidir ama Nur’un çantaları bir türlü arabaya sığmaz.
Cem’in Mehtap’ı yanına çekme girişimi pek fayda etmemişti, ikisi de geçerken Cem’in sırtına vurarak geçti.
Arabayı düzenledikten sonra anne-babamın ellerini öpüp arabaya bindik. Arabaya binince, dönüp baktım; annem saklayamadan, son anda gördüm hüzünü. Üzülüyordu bana, anne yüreği içimi ezen bir aşk olduğunu kesin anlamıştı. Fakat bu aşkın sahibinin Nur olduğunu anlamış mıydı, bilemiyorum.
****               ****               ****               ****               ****               ****               ****               ****
Ilgaz’a doğru yola çıktık ama içimdeki hüznü atamamıştım. Aynı araba içinde halim kolayca anlaşılacak diye çekiniyordum. Daha fazla belli etmemek için hattı açılan cep telefonumla birilerini arasam, belki neşeli bir şeyler duyarım, diye düşündüm. Kızlar, çevredeki ağaçları, tepeleri seyrederken, köy isimlerini okurken, ben arkadaşım Hüseyin’in numarasını çevirdim. İki kere çaldıktan sonra Hüseyin’in sesi geldi kulağıma…
-Aloo…
Ağzından hiç kötü söz çıkmadığını bildiğimden, telefonun sesini dışarı vermekte çekinmedim. Sonra sesimi biraz değiştirerek;
-Buyrun, kimi aradınız.
-Şey..siz aramıştınız.
Sesimi gayet ciddi, hafif te öfkeli yaptım;
-Kardeşim kayıp mısınız ki sizi arayalım?
-Hayır beyefendi öyle arama demedim, telefonla arama…
-Burası kayıp arama bürosu beyefendi telefonla arama değil.
-Kayıp arama mı?
-Evet beyefendi  siz bizi aradığınıza göre…
-Ben aramadım ama şey, affedersiniz sesiniz… sesiniz…, alo… sen misin Ümit ?
-Beyefendi siz bir Ümit mi arıyorsunuz? …soyadı ne?
-Yok yok, şeyy.. sesinizi bir arkadaşa benzettim de.
-Gelirsem ben sizi benzetecem. Beyefendi, o zaman Ümit değil, canım arkadaşım Ümit’i arıyorum” diyecektiniz.
Hüseyin öyle bir  ‘ Ümiiiit !  ‘  diye bağırdı ki, sanırım yanında olsam dayağı yemiştim.
-Canım arkadaşım, özlemiş beni ismimi sayıklayıp duruyor.
-Demek cep telefonu aldın Ümit.
-Evet. Kendi kendime “-Canım arkadaşım Hüseyin’i böyle daha çok rahatsız edebilirim.” dedim.
-Nasıl olacakmış o?
-Geçen sabah altı da gelince kızmıştın ya, ben de sabahın altısında öfkeli oluyorsun diye gece yarısı üçte-dörtte arayacağım.
-Seni acemi, gece yarısı cep telefonunu kapatırım. Neyse onu boş ver de, sen durup dururken beni aramazsın, hayırdır?
-Çok ayıp ettin Hüseyin her zaman aklıma gelirsin.
-Mesela?
-Mesela, canım sıkılıp ta kime gıcık bir şaka yapsam desem, önce sen gelirsin aklıma…
Arabada Mehtap’la Nur gülmemek için kendilerini tutmaya çalışıyor, Can’da direksiyonda gülümsüyordu.


Yazan : Ahmet Ünal ÇAM