Ve kalem tutuldu hicranına…
Ve kalem yazmaz oldu sevdiğim artık adına.
Hasretinden çok mürekkepler tükendi,
Ben tükendim, kalemler tükendi, harfler tükendi,
Acı kor oldu yükseldi
Özlemin her şeyden evveldi.
Hep seni anlatıyorlardı,
Hep seni soruyorlardı bana.
Rüyalarım senden, ak kâğıdım sendendi;
Ama yoktun, gelmez oldun.
Mevsim kıştı, baharlar uzaktı.
Gözlerimdeki yaşlar bile donuyordu yanlılığımda,
Kalbimdeki pınarlar bile buz tutmuştu yokluğunda…
Ve kalem tutuldu hicranına…
Ve kalem yazmaz oldu sevdiğim artık adına.
Çok söyleştim seni varlığımla
Çok anlattım yokluğuna
Var mıydın- yok muydun?
Bilmiyorum….
Ama hissedebiliyorum….
Aylarımı, günlerim götüren neydi peki,
Sen değilsen neydi yaşamıma ortak olan,
Sen değilsen kimdi gözyaşlarıma elleriyle dokunan?
Sözlerimin gerçekliğini gülüşüyle ispatlayan,
Gönlümün ızdırabını bakışıyla kanatan,
Sen değilsen kimdi, neydi…
Bir tek bildiğim
Kalemimin hicranına tutulmuş olması,
Artık eskisi kadar yazamıyorum,
Düşünemiyorum sessizliğini
Ve sabahın ilk ışıklarına kadar varlığını…
Soruyor ruhum, içimdeki can;
Soruyorlar senden yana her şeyi
Kalem nedir diyorlar,
Dökmektir diyorum içini
Harf nedir diyorlar,
Eliftir, Alfabemin ilk harfi
Doğruluktan, inanmaktan geçer diyorum.
Kalp nedir diyorlar
İsmini sayıklıyorum;
Çünkü kalbimle özdeşleşmişsin ayrı düşünemiyorum.
Aşk nedir diyorlar..
Yokluk ve varlık arasında,
Hiçbir şeyle-Her şeyin ortasında
Yaşamaktır aslında
Oysa ne kadar birikmiştin
Oysa ne kadar çok anlatmalıydım seni
Tam da yakaladım, kavuştum diyecekken
Bir harf kadar yakınken sana,
Kalem tutuldu sevdiğim…
Acıttı hicranın yokluğunda
Ve kalem tutuldu hicranına…
Ve kalem yazmaz oldu sevdiğim artık adına