gün sakin odam sessiz,
kelimelerse şu an için kifayetsiz.
en sevdiğim yerde olmayı ne çok isterdim.
o güzelim şehrin havasını solumayı,
boğazın muazzam manzarasına doymayı
yada kız kulesinden etrafı süzmeyi.
sonra bulutlara bakmayı,
kuş olup uçmayı belkide.
evet isterdim gökyüzünden yeryüzünü izlemeyi,
orda öylece kalabilmeyi..
belki aşıklar için yağmur olup yağabilmeyi,
tüm gücümle sırılsıklam yapabilmeyi bir sevgiliyi,
bir çiftçiyi mutlu edebilmeyi
toprağı sevindirebilmeyi
etrafa misler gibi koku verebilmeyi çok isterdim çokk.
bir masumun dudağında gülüş olmayı,
bir ihtiyara gençliğini armağan edebilmeyi,
bir hastaya ise sağlığını geri verebilmeyi isterdim sonra.
yalın ayak koşmak bir aşka,
hissedebilmek duyguların efendisini doya doya
isterdim işte istiyorumda.
bir o kadar yorgun olduğumu da biliyorum oysa
btmeli artık bu kovalamaca
bitkinim ama bekliyorum hakettiğim mutluluğu umutla..
 
Burak Öz