Adam yeni arabasına bakmak için evinden çıktığında üç

yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki
çekiçle arabasının kaportasını mahvettiğini görmüş.
Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle
vurmaya başlamış.

Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş.

Doktor, çocuğun kırılan
kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da elinden bir şey
gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek
zorunda kalmış.

Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini
açtığında, bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum
bir ifadeyle,

“Babacığım, arabana zarar verdiğim
için çok üzgünüm.” demiş ve sonra babasına şu soruyu sormuş:

“Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?

” Babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş...
Birisi masaya süt döktüğünde ya da bir bebeğin
ağladığını işittiğinizde bu öyküyü hatırlayın.

Çok sevdiğiniz birine karşı sabrınızı yitirdiğinizi
anladığınızda, önce biraz düşünün.

Arabalar onarılabilir, ama kırılan kemikler ve incinen duygular
hiçbir zaman onarılamaz; genellikle kişiyle
performansı arasındaki farkı göremeyiz.

İnsan hata yapar.

Hepimiz hata yaparız.

Fakat öfkeyle ve düşünmeden yapılan şeyler, insanı sonsuza kadar
rahatsız eder.

Harekete geçmeden önce durun ve düşünün.

Sabırlı olun.

Anlayış gösterin ve sevin...

insanoglu sabiri kisitli bir varlik malesef. Hele biz millet olarak sabir kelimesini unutmus gibiyiz. Oysaki sabir bir cok üzüntüyü ve kederi, yanlislari ve hatalari, pismanliklari ve geri dönüsü olmayan yollari engelleyen bir duygudur. Keske Sabir kelimesi sadece lügatta kelime olarak degil, ruhumuzada islenebilse.

Ibret dolu bu hikayeyi bizimle paylastigin icin tesekkür ederim Peri...