Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, üç yaşındaki oğlunun çekiçle kamyonun kaportasını mahvettiğini görmüş.Hemen oğlunun yanına koşmuş ve oğlunun eline çekiçle vurmaya başlamış.Biraz sakinleşince oğlunu hastaneye götürmüş.Doktor çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalışsada elinden birşey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmışlar.Çocuk ameliyattan gözlerini açtığında, bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle " Babacığım kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm." demiş ve sonra babasına şu soruyu sormuş : " Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak ? " babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş.

Birisi masaya süt döktüğünde veya bir bebeğin ağladığını işittiğinizde bu öyküyü hatırlayın.Çok sevdiğiniz birine karşı sabrınızı yitirdiğinizi anladığınızda, önce biraz düşünün, kamyonlar onarılabilir, ama kırılan kemikler ve incinen duygular hiçbir zaman onaralamaz. Harekete geçmeden önce durun ve düşünün.Sabırlı olun.Anlayış gösterin ve sevin. ....

evet  orkide  arkadaşım fikrine katılıyorum çocuklar herşeyin geleceği aslında

yaaa telafisi yok işte napsa boş...