Kendimle savaşım ve duygularımla verdiğim o sayılı mücadele
sanırım bu gece sona erdi. Ve ben ilk defa demir kapıların ardında
gizli güneşimin senin yüreğine doğmasına izin verdim.

Hiç böyle olmamıştım ben bilmem, belki de olmuştum…
Gökyüzünü izledim bütün gün. Ve ağaçları ve kuşları ve seni…

Öyle huzur dolu ve öyle mutluydum ki, içimde taşıdığım ve
ağır diye nitelendirdiğim bu sonsuz sevginin aslında beni
yenileyen tek duygu olduğunu farkettim her tebessümde.

Çünkü, gözlerimde senin derinliğin, ellerimde senin sıcaklığın
ve ruhumdaki varlığınla beni sen, sadece sen yaşatıyordun…

Ve artık ağır gelmiyordu bu aşk bana. Özümdeydi ve bir parçamdı
tıpkı senin gibi… Aşık olmaktan utanmadım bu gece…

Eskiden hafif derdim bu yüce duyguya, sadece hafif…
Belkide gereksiz bulurdum, bilmiyorum.

Kalpte derin, koparması zor ve sürekli içerilere işleyen korkunç
bir yara olduğunu düşünürdüm aşkın. Belki de doğru… Yaraydı.

Ama gelişimini izlediğin ve kendi ellerinle iyileştirdiğin bir yaraydı bu.
Şimdi, kalbimdeki yaranın acısı, o yürek yanması daha da büyüyor.

Bu çektiğim acı, sana olan sevgimi yüceltiyor, sonsuzlaştırıyor adeta…

Bilmezdim duyguların en yücesini bu derde düşmeden önce ve
hissetmezdim hiçbir insanı böyle yüreğimde seni sevmeden önce…

Bu gece odamın duvarları haykırdı bana,
“Aptal! Bunun adı aşk.” diye.

Ve susturamadım kalbimin çığlıklarını… Derken gözyaşlarım
ve hıçkırıklarım bozdu gecenin bütün o güzelim sessizliğini
ve uyandırdı beni tatlı rüyamdan.

Sen rüya idin, ben rüya idim ve yaşam koskocaman bir rüya
idi yalnızca… Beni sana bağlayansa gördüğüm rüyanın
en büyülü, en şehvetli anıydı sadece…

Biliyorum, sen beni hiç tanıyamayacaksın. Belki, hiçbir zaman
cesaretimi toplayıp konuşamayacağım seninle;
Ama senin o büyülü sevginle yaşayacağım.

Kimbilir… Belki de bir gün, bir yerde görüşmek ümidiyle…
Sonsuz Sevgiyle Kal…
Sevgiyi yüreğinden hiç ama hiç eksik etme…

çok duygulandım ya ağlıyorum şuan
çok ama çoook gzl

teşekkür ederim peri çok incesin sağol