Bak sevdiceğim hasretine 1 yıl daha ekledim. Sensiz bir yıl daha geçirdim. Acıma yine acı kattım. Dermanı olmayan dertlerime daha nicelerini ekledim. Bir takvimi daha attım evimin bir köşesine…

Bilir misin sen gittin gideli karda yağmaz oldu yılbaşlarında. Artık eskisi gibi tadı çıkmıyor yılbaşı partilerinin. Sigaram eskisi gibi tat vermiyor. Bir çekişte bitiriyorum artık. Acı koyuyor ama hiç takmıyorum…

Sen gittin gideli çiçekler de küstü bana. Tüm suçu üstüme yüklediler. Ne verdiğim suyu içiyorlar, ne de yapraklarını açıyorlar. Ne de güneşle konuşuyorlar. Güneşe de küstüler yani. Güneş de bana küstü sen gittin gideli penceremin perdesini açmıyorum diye…

Sen gittiğinden beri Ankara’ya hep yağmur yağdı. Yani gidişine bulutlar dahi ağladı. Belki dönersin diye nice umutlar beslemiştim. Ama o da bulutun gözyaşlarıyla ihanet çamurlarında kayboldu. Hasretinden günlerce ağladım. Ama hıçkırıklarımı duyan olmadı…

Yokluğun şarkıları bile etkilemiş. Dinlediğimiz aşk şarkıları piyasadan kaldırılmış. İbrahim Sadri şiir yazmayı bırakmış. Ağlayarak dinlediğimiz plakların hepsi kırılmış. Sadri Alışık filmleri artık yayınlanmaz olmuş televizyonda. Yokluğuna Sadri Abi’de isyan etmiş…

Çocukluğumuzdaki gazozuna oynadığımız mahalle maçları da olmuyor artık. Senin desteğin olmadıkça topa vurasım bile gelmiyor. Bakkal veresiyeyi kesti. Çok sevdiğimiz elma şekeri satan dede artık uğramıyor fakirhanemize. Senin yokluğuna elma şekeri dahi üzüldü…

Ne elma şekeri, ne yağmur, ne güneş, ne de Sadri Abi… Hepsi bahane… Sen gittin gideli kalbimin bir yarısı eksik, ruhum perişan…