(1847-1914) Şâir ve yazar. İstanbul’da doğdu. Recâi Efendi’nin oğlu. Beyazıt Rüştiyesi ile Mekteb-i Irfan’da okuduktan sonra Harbiye İdâdîsi’ne girdi (1858). Sağlık bakımından uygun olmadığı için okuldan ayrılıp, Hariciye Nezareti Mektubî Kalemi’ne me­mur oldu (1862). Namık Kemal ile tanışıp Tasvir-i Efkâr’da yazmaya başladı 1867′de aynı gazeteyi devraldı. 1877′de Şûrâ-yı Devlet (Danıştay) üyesi oldu. Öğretmenlik ve ba­kanlık, Ayan azâlığı yaptı. İstanbul’da öldü. Küçüksu Mezarlığı’na gömüldü.
Tanzimat dönemi sanatçılarındandir. Şiir, hikaye, ro­man, piyes ve tenkit yazıları yazmıştır. Sanat sanat İçindir prensibine bağlı olarak tabiat, sevgi, Ölüm temalarını işle­yen şiirler yazdı. Batılı edebiyatın doğmasına zemin hazırla­dı.
Şiir kitapları: 1. Nağme-i Seher (1871), 2. Yadigâr-ı Şebâb (1873), 3. Zemzeme (Üç cilt, 1883-1885), 4. Nijad Ekrem (Şiir­ler, hatıralar, 1911).
Roman: Araba Sevdası (1896, 1940, 1963).
Hikâyeler: 1. Muhsin Bey yahut Şairliğin Hazin Bir Netîcesl (1889), 2. Şemsâ (1895).
Piyesleri: 1. Afife Anjelik (1870), 2. Vuslat yahut Süreksiz Sevinç (1874), 3. Çok Bilen Çok Yanılır (1914,1941,1970).
Diğer eserleri: 1.Tâlim-i Ede­biyat (Edebiyat bilgileri, 1872,1882), 2. Takdir-I Elhan (Tenkid, 1886), 3 Atala (Chateaubriand’dan tere. 1871), 4. Meprlzon Tercümesi (1875, S. Peltico’dan), 5. Nâçiz (Fransızca’­dan manzum ve mensur tercümeler, 1885), 6. Kudemâdan Birkaç Şâir (1888), 7. Tefekkür (1888)