Çaresiz kalıyoruz… Ne diyebilecek bir sözümüz ne de gözgöze gelebilecek bir cesaretimiz kalıyor. Susuyoruz, çünkü gerçekten çaresiz kalmışızdır. Bazen; o en sevdiğimizin bile gücü yetmiyor çaresizliğimizi almaya… İçimiz acıyordur artık, hayat bile çaresiz kalmıştır bize. Çaresizliğimizi yaratan olgu yanılgılarımız değil midir oysa? Hayal kırıklıklarımız, karamsarlıklarımız? Çaresizlikten sonra mı hep keşkelere başlıyoruz? Keşke olmasaydı, keşke bitmeseydi… Keşke, keşke… Ardı arkası gelmiyor artık çaresiz iken keşkelerimizin! Kaybettikten sonra mı yüreğimize bir kor düşüyor. Bir umut bekliyoruz sadece küçücük bir umut… O da olmazsa kalbimiz daha bir taşa dönüşüyor… Biz hayatta neyi doğru yapıyoruz ki zaten!..
***
Hep yalanlar söylüyoruz… Var olmayanı var olmuş gibi gösteriyoruz. Yapamadıklarımızın, yaşayamadıklarımızın tam tersini yansıtıyoruz. O dakika yüreğimizi, kendimizi bile kandırıyoruz sözlerimizle… Peki bütün bunlara ne gerek var öyle değil mi? Sevdiğimizin göz bebeklerine bakarken, o bizi en masum haliyle dinlerken ona yalanlar söylemeye ne gerek var ki? Yalanlar söylüyor, sahte ve hilekar oluyoruz, maskeler takıyoruz.. tüm bunları kendimizi tatmin etmek için yapıyoruz…Çünkü biz hayatta hiç bir şeyi doğru yapamıyoruz zaten!!!

***
Yeniliyoruz.. yenilmemişsek bile bir gün mutlaka yenileceğiz. Hayatın kuralı bu çünkü. Bazen bir aşka yenik düşüyoruz, bazen paraya bazen de ceviz kabuğunu bile doldurmayacak bir sebepten dolayı yenik düşüyoruz. Yenildikçe daha çok kaybediyoruz. Çünkü bir kez yenilmiştik. Kaybettikçe de daha çok yenik düşüyoruz. Kalbimiz daha bir hırsla atıyor artık. Biz bu hayatta neyi doğru yapıyoruz ki zaten!...

***
Özlüyoruz çoğu zaman.. kalbimiz hasretle yanıp tutuşuyor. O çok uzaklardaki yari, eski bir dostumuzu, yürüdüğümüz yolları, içtiğimiz kahvenin tadını, en gülünç sarhoşluğumuzu ve unutamadığımız anılarımızı…
Özlüyoruz… özlüyoruz ve özlenmeyi bekliyoruz. Özlenmezsek can acıtıyoruz. Çünkü biz hayatta hiç bir şeyi doğru yapmıyoruz zaten!

***
İtiraf edemiyoruz.. ne sevdiğimizi ne yaşananları ne de nefret ettiğimizi… ne aldattığımızı ne de aldatıldığımızı.. itiraf edemiyoruz işte.. susuyoruz.. kendinize bile itiraf edemediğiniz şeyler oldu mu hiç? Yaşadığımız ama düşünmekten bile korktuğumuz kim bilir neler var o yüreğimizde. itiraf edemiyoruz çünkü korkularımız var. Her zaman suskunluk sarmalına giriyoruz. Biz bu hayatta neyi doğru yapıyor ki zaten!

***
Bekliyoruz her zaman… Belki bir telefon, belki de bir başarı sonucunu.. Hayatımız beklemekle geçmiyor mu sizce de? Doğuyoruz büyümeyi bekliyoruz, büyüyoruz yaşlanmayı bekliyoruz, yaşlanıyoruz ölümü bekliyoruz. Akşam olmasını, gün doğmasını bekliyoruz. Yemek saatini, işe gitmeyi, her şeyi bekliyoruz hayatta.. Kısacası zamanı bekliyoruz. Bekledikçe daha bir katı oluyor kalpler. Heyecanlandırmıyor artık beklentiler. Beklerken hayatımız akıp gidiyor. Çünkü biz bu hayatta hiçbir şeyi doğru yapamıyoruz zaten!

***
Kıskanıyoruz… Başarıları kıskanıyoruz destek yerine köstek oluyoruz. Dostum dediklerimiz bile bir anda satıveriyor bizi. Bizden başarılı olacaklar diye ödlerimiz kopuyor. Hayatımızdaki adamı kıskanıyoruz sanki bizi terk edip başkası kapacakmış gibi… Kıskançlıktan çıldırıyoruz ve çıldırtıyoruz… Biz bu hayatta neyi doğru yapıyoruz ki zaten!

***
Seviyoruz… Yaşamayı seviyoruz. Eşimizi, çocuklarımızı seviyoruz. Ama sevdiğimizi bile saklıyoruz. Hayat bu kadar kısa iken bunu bile yapamıyoruz… Seviyoruz ama haksızlık ediyoruz.. Seviyoruz ama aldatıyoruz… Seviyoruz ama can acıtıyoruz.. Seviyoruz ve kötüye dair her şeyi yapıyoruz sevdiğimize…Çünkü biz hayatta hiç bir şeyi doğru yapmamıştık zaten!

*
*

SILA GÖRGÜLÜ