saklabeni ellerine sağlık paylaşım için. Yahu diyorum okumayacağım. okumadan edemiyorum. Ama sebebi burada yazıyor. Bu yazıyı yazan kimse harbi yaşamış. Gerçekten doğruları yazmış. Bu iş niye bu kadar zor? Hiç bunun cevabını veren yok. Varsa da ben rastlamamışımdır.
Bundan kurtulmanın yolunu da yazmıyorlar. Benim şikayetim bu hayattan. Sizce buda doğrumu.


Aradan zaman geçer. Yaralarınız, kırıklarınız iyileşir. Ruhunuz bile toparlanır ama kalbinizin orta yerinde hep bir iz kalır. Vakit ilerledikçe, sürgün verir yürek, bahar gelir. İnancınız eksilmiş, güveniniz azalmış olsa da, “artık istemiyorum, varlığına inanmıyorum” deseniz de, bir yanınız coşmaya meyillidir. Bir kere tadına varmışsanız aşkın, için için aynı duyguya sahip olmak istersiniz.
Kimseye söylemeseniz de, uykuya dalmadan önce yalnızlığın ağır hüznünü hissedersiniz. Bir ses, bir nefes ister gönül ama izleri, sızıları dururken yaşananların, zordur cesaret bulup tekrar aşka koşmak!

Ne zaman vazgeçeriz birini sevmekten? Ne zaman büyük bir aşkın yok oluşunu izleriz içimizde? Ne zaman severiz? Ne zaman sevmek isteriz? Ve ne zaman elimizde kalır hayallerimiz?.....