Ne zaman şiir yazsam
Mısraların sırtında senin bıçağın
Öyle temiz bir kederdi,inleyişlerim
Kurumuş dudaklarında,yorgun nehirlerin
Durmadan giden vapurun sesinde
Ellere kilitlenmiş gözlerinin vedası
Ne zaman bir çığlık atsam
Dudağımda korkunun türküsü oluyordun.
İnce eledim ruhumu sürgünden
Toprağını kokladım yağmur tenine değmeden
Yol aldım,ömür verdim,sana varmalarda
Kırmızı gülün dikeninden şarkılar topladım
Kanatsa da güneşimin sarımsı aydınlığını
Pak aynalarda,su misali günahsızlığındı
Belkide benim bu kadar demlenmem
Düş ile günah oldum,ayrılık oldum kendime
Ne zaman af dilesem
Yüzüm varmıyor,aynadaki yüzü görmeye.
Ah dişimde sıktığım öfkelerden
Bir sabah yaratabilseydim kendimce
Sen karanlığın eteğini giymezdin o vakit
Ferman tek nusha,elem melhem olacak
Derman diye vedalarına mahkum edildim
Ve ne zaman yar desem
Ömrümün sonuna varıyorum,bir kaç nefesle.