KARAMAN VE SEN

Karaman’a hiç gitmedik seninle

Görmedik  çarşısını, pazarını, insanlarını

Dolaşmadık caddelerde, sokaklarda

Kalesine tırmanmadık elele

Sen görmedin karaman’ın güzelliğini

Hiç gitmedik ki seninle

Karaman’ın insanları bir başka candan

Hilesiz, riyasız,. Yabansı değil, sokulgan

Saman tozu, taze buğday, taze ekmek kokusu

Öpülesi, nasırlı elleri toprak toprak

Yüzleri güneş yanığı, gözleri bulutlarda

Karamanoğlu Mehmet Bey’in dili konuşulan dil

Yanımda, yöremde Türkmen kocası Yunus’lar

Erdemi, sevgiyi, güzelliği anlatır…

Sana Karaman’dan sesleniyorum, duy beni dinle

Sen görmedin karaman’ın güzelliğini

Hiç gitmedik ki seninle…

Açları doyuran verimli toprak

Göklere el açan uzun kavaklar

Konuksever, iyi yürekli insanlar

Tertemiz caddeler, sokaklar

Hele bir de mevsim baharsa

Rengarenk açılır güller, çiçekler

Çam kokulu, kekik kokulu solunan hava

Kendi ürünleridir yedikleri

Anaların ak sütü kadar helalinden

Buz gibi içilen sular

Şu dağlar Toros Dağları

Şu dağın ardında benim köyüm var

Karaman kimseye yad değil, yaban değil

Türk’e vatan olmuş bir kutsal toprak

Selçuklular, Karamanoğulları, Osmanlılar ve daha!

Daha niceleri de var..

Ulu Mevlanalar, büyük ozanlar

Ve Karacaoğlanlar, Aşık Yunuslar

Yiğitler, gaziler, kahramanlar

Gelip yurt edinip kutsamışlar…

Karaman Kalesine çıkıp seslensem

Sesim yankı yapar Toroslarda, ovalarda

Selam desem kuşa, kurda tüm insanlara

Sesimi ulu Mevlana duyar

Derviş Yunus duyar

Karamanoğlu Mehmet Bey

Sonra Karacaoğlan duyar…

Sana Karaman’dan sesleniyorum

Sen de kulak ver sesime, duy beni dinle

Sen görmedin Karaman’ın güzelliğin

Hiç gitmedik ki seninle.

AHMET TUFAN ŞENTÜR