Seni unuttum...
Gözlerini kısarak inceden gülümseyişini,çay bardağını tutuşunu,su içişini unuttum...
Beklemediğim anlarda çatılan kaşlarını,benimle birlikte şarkılar söyleyişini,başını omzuma yaslayışını unuttum...

Seni unuttum..
Sözlerini ,ellerini..
Yedi diyardan duyduğum kokunu,yüreğimde yediverenler açtıran sesini unuttum...

Çok çabaladım adını anmamak için..
Şarkımız çıkınca kapattım radyoyu..
Evden dışarı çıkmadım hani olur ya belki karşılaşırız diye...
Telefonumu kapalı tuttum hep,arayanlar seni sorunca “bitti” dememek için...
Kapattım televizyonu ,seyretmedim uzun süre;sana benzeyen birini görür de yıkılırım diye.....
Sonra kitapları kaldırdım ;senin adını alan kahramanlar çıkabilirdi satırların arasından...

Sanırım bir de kalemleri kaldırmayı unuttum..
Nasıl olduysa bir kalem geçti elime ve yazmaya başladı parmaklarım...
Ve her şeyi hatırlattı bana yeniden..
Sana yazdım içimde bunca zaman biriktirdiğim satırları...
Yazdıkça hatırladım,hatırladıkça daha çok yazdım....

Yazdım...Hatırladım hatırımdan hiç çıkmadığını..Kalbimi yerinden sökemediğimi..
Hatırladım seni unutmayı bir türlü başaramadığımı....
Meğer yürek alfabem olmuşsun sen..Ne mümkünmüş unutmak!!...

Her kelimede sen varsın ,her cümlede sen...
Her harf senin içinden seçiliyormuş...
Her biri bir parçaymış senden...

Bir tek, harf kullanmadan yazı yazılamayacağını unutmuşum..
Sağ olsun onu da hatırlattı elimdeki kurşundan kalem....

Çok çabaladım adını anmamak için..
Şarkımız çıkınca kapattım radyoyu..
Evden dışarı çıkmadım hani olur ya belki karşılaşırız diye...
Telefonumu kapalı tuttum hep,arayanlar seni sorunca “bitti” dememek için...
Kapattım televizyonu ,seyretmedim uzun süre;sana benzeyen birini görür de yıkılırım diye.....
Sonra kitapları kaldırdım ;senin adını alan kahramanlar çıkabilirdi satırların arasından...

emegine saglık arkadaşım