Ne zaman ayrılık saati gelse
 En vazgeçilmez yerinde yaşamın
 Duysak ayak seslerini akşamın
 Ve sokaklardan el ayak çekilse
 Bir ürpertiyle duyarım o zaman
 Seni çağıran sesi uzaklardan
 
 Ne zaman ayrılık saati gelse
 Bir gariplik çöker içime birden
 Kalan tek anı gibi bir devirden
 Durmadan çalınır o gamlı beste
 Sanki bilir dem hazin öykümüzü
 Bulutlar ağlar, kararır gökyüzü
 
 Ne zaman ayrılık saati gelse
 Bir çaresizliğe anlatır gibi
 Birden değişir gözlerinin rengi
 Mavi solar, koyulaşır yeşilse
 Sarınca ruhunu eski bir hüzün
 Uçar gider pembeliği yüzünün
 
 Ne zaman ayrılık saati gelse
 Uzatsan özlemle dudaklarını
 Tüm ağaçlar döker yapraklarını
 Ne çiçek kalır ortada, ne bahçe
 Sadece uğultusu o rüzgarın
 Ve bir umut kırıntısı: Belki yarın
 
 Ne zaman ayrılık saati gelse
 Bir fırtına çıkmaşcasına, büyük
 İçimdeki güllerin boynu bükük
 Bir zaman kalakalırım öylece
 Neden sonra gittiğini anlarım
 İçimde güller ağlar, ben ağlarım...
 Ümit Yaşar Oğuzcan