DÜNYA, TATMİN YURDU DEĞİL:


 


Kimse bir gün yok olup
gitmeyi istemez. Ölüm vardır. Ama o ebedler alemine açılan bir kapıdır.
İman gözüyle bakmak hayata, ölüme ve ölüm sonrasına anlam
kazandırır.İnsanın bu dünyada huzur ve saadet içinde yaşaması onun
kulluguyla dogru orantılıdır. Bu elbette Kulluk yapmayanlar hiçbir zaman
mutlu ve huzurlu olamazlar demek degildir. Fakat inançlı bir insanla
inançsız bir insanın yakaladıgını iddia ettigi huzur ve mutluluk mahiyet
itibarıyla birbirinden çok farklı şeylerdir.Ebedi bir aleme inanmayan bir
insanın mutlak manada huzuru yakalaması aklen mümkün degildir. İdam
sehpasına dogru uzanan bir koridorda yürüdügüne inanan bir insanın yolun
sagında-solunda dizilmiş olan nimetlerden mutlak manada haz ve lezzet
aldıgını iddia etmesi ne derece inandırıcı olur tartışılabilir. Canından
çok sevdigi bir insandan ebediyen uzak kalacagına inanan bir kimse
hayattan ne derece zevk alabilir?.. Bunun gibi öteler buudlu meseleler bir
bir dizilecek olursa insanın tek bir sıgınagı kalıyor; aklını çıkarıp
atmak.İnsan duygular yumagı bir varlıktır ve her duygu madde dışı bir
alemden mesaj mahiyeti taşır. Ancak insanda bir duygu daha vardır ki o,
dogrudan dogruya Cenab-ı Hakkı tanıtır. Bu duygu, insanda var olan ebed ve
sonsuzluk duygusudur. Bu duygu sebebiyle insan, daima ebed için didinir ve
ebed için çırpınır. Sonlu olan hiçbir şey onu hakiki manada tatmin edemez.
blink();


Bir aslanın pençesine bakınca anlıyoruz ki bu pençe parçalamak için
yaratılmış. Bir kavun ise adeta ben yenmek için yaratıldım diyor. Ya
insan? Daha annesinin karnında iken onun bambaşka bir dünya için
yaratıldıgı belliydi. O daracık yerde yürüyemiyordu ama ayakları vardı.
Orada hiçbir şeyi göremiyordu ama gözleri vardı. Mahiyetine bakıldı ında
anlaşılıyordu ki; insan o daracık mekanın balıgı degildi. Organları orada
inkişaf edecek, daha sonra da geniş bir aleme yani dünyaya gidecekti.Şimdi
o, mükemmel cihazlarla donatılmış dünyada bulunuyor ve türlü türlü
zevkler, türlü türlü lezzetler cismaniyet ve ruhaniyetinin hizmetine
koşuyor. Fakat görülüyor ki; onun bütün duyguları burada tatmin olmuyor.
Lezzetlerim zeval bulmasın... ihtiyarlık semtime sokulmasın... ölümün
soguk solugunu hiç ensemde hissetmeyeyim istiyor. Oysaki insan ebediligin
sırrını çözemezse, ebedi alemin anahtarını bulamazsa burada nasıl tatmin
olacak? Şu dünyanın fena ve zevaline karşı nasıl ayakta duracak? Çürümüş
kemikler gözünün önünde tüllenirken, yılanlar, akrepler cesetler üstünde
cirit atarken, hayat sönerken, ümitler, emeller kararırken nasıl teselli
olacak? Bunların yerini ne ile dolduracak?
Bu noktada bakınız Fethullah Gülen Hocaefendi, düşünce ufkunda havanın
iyiden iyiye karardıgı, yokluk inancının paslı bir kama gibi kalbe
saplandıgi bir anda ebed düşüncesinin ışıktan bir gamze çakacagını ve
inancın aydınlık iklimine davet edecegini şu enfes ifadelerle anlatıyor:


Zevklerinin acılaşacagı bir gün gelecek. Bütün güzelliklerin bir bir yok
oldugunu göreceksin. Gençligin gidecek, sıhhatin gidecek, lezzetlerin
gidecek. Bütün bunlar peşi peşine giderken sen, arkada bir karanlık
bırakarak tıpkı akşamüstü batan bir güneş gibi sönüp gideceksin. Halet-i
ruhiyenin böyle oldugu bir anda ebed düşüncesinin sana göz kırptıgını...
ebede uzanan yolun sana pırıl pırıl parladıgını göreceksin.İnsanda öyle
arzular, öyle ihtiyaçlar var ki, onların yerini, kulluk ve onun ilk
basamagı olan imandan başka hiçbir şeyle doldurmak mümkün
degildir...