Daha az seviyorum seni
giderek daha az
Unutur gibi seviyorum
azala azala
Aramızdaki uzaklığın karanlığında

Geceler kısalıp,
gündüzler uzuyor öyle olunca
Daha az seviyorum seni
Kendini iyilestiren bir yara gibi
daha az ve zamanla

Sen geceyi tutuyorsun, ben nöbetini
Uzak dağ kışlalarında
Görmüyoruz birbirimizi
usul usul sis iniyor
Kopmuş yollara
Işığı hafif, uykusu ağır koğuşlarda
üzerini örtüyorum senin
Bir çığ gibi uyuyorsun rüyalarımda
Sevgilim sevgilim
Yıldızları daha büyüktür bazı gecelerin
Nöbet kadar yalnızken
öğreneceksin bunu da

Artık daha az seviyorum seni
Unutur gibi, olur gibi daha az
Yeniden ödetiyorum kendime
Önce aşkın öğretemediğini
Kolay değildi
Yalnızca sevgilimi değil,
evladımı da kaybettim ben
Kac acı birden imtihan etti beni
Bir tek gece vardır insanın hayatında
Ömür boyu sürer nöbeti
bu da öyleydi,

İyi ol, sağ ol, uzak ol
Ama bir daha görme beni


MURATHAN MUNGAN

emeğine sağlık arkadaşım murathan munganın şiirleri böyle etkiler işte insanı...devamını dilerim