*Bir Sevgi Eylemiyle Harcanmamış Bir Gün Kaybedilmiş Bir Gündür

Sevmek için o kadar fırsatımız olmasına karşın dünyada o kadar az sevgi
vardır ki. İnsanlar yalnız ağlamakta, yalnız ölmekteler. Çocuklara kötü
muamele edilmekte, yaşlılar son günlerini sevecenlik ve sevgiden uzak
geçirmektedirler. Sevgi gösterisine bu kadar çok ihtiyaç olan bir dünyada,
yaşamımızdaki insanlara sadece sıcak bir kucaklama ya da uzatılan bir elden
daha karmaşık olmayan bir hareketle yardım edecek büyük bir gücümüz olduğunu
anlamak çok önemlidir. Avila'lı Teresa şöyle yalvarmaktadır: "Pek çok sevgi
eylemine alıştırın kendinizi, çünkü bunlar ruhu tutuşturur ve eritir."

Dünyayı daha iyi, daha sevgi dolu bir yer yapmak için neler yaptığımızı
düşünmek için en uygun zaman günün sonudur. Geceler boyunca aklımıza hiçbir
şey gelmiyorsa, dünyayı daha iyiye doğru nasıl değiştirebileceğimizi
düşünmek için de uygun bir zamandır bu. Öyle çok büyük boyutlu şeyler
yapmamıza da gerek yoktur; var olan basit şeyler üzerinde bir şeyler yapmak
da yeterlidir: Etmediğimiz bir telefon, yazmayı ertelediğimiz o not, takdir
etmediğimiz o iyilik. İş sevgiyi vermeye gelince fırsatlar sonsuzdur ve bunu
hepimiz yapabiliriz.

SEVGİ ANLAYIŞLA YAŞAR

Anlayış karşısındakinin görüşünü anlamaktır. Başkalarına kendine
davranılmasını istediğin gibi davran kuralı, anlayışın bir örneğidir. Bu,
kişisel ilişkilerimizi güçlendirmeye yarayan çok kuvvetli bir insan huyudur.

Anlayış, başkalarının görüşünü kabul etmemiz gerektiği demek değildir.
Sadece onu anlamaya çalışmaya hazır olduğumuz demektir. Herkesin,
bizimkilere uymayan, kendileri için geçerli olan kendi deneyimleri olduğunu
kabul etmedikçe, bunu yapamayız. Herkesin dünyayı bizim gibi görmesini
bekleyemeyiz. Gerçek anlayış, ancak kendi dışımıza çıkabildiğimiz ve
nesnelerin öteki insanlara nasıl göründüğünü anlamaya çalıştığımız zaman
gelecektir.

Pek çok kere ilk görüşte kolaylıkla umursanmayacak ve unutulacak insanlara
rastlamışımdır. Ancak, onlar hakkında daha çok bilgi edinmek için zaman
ayırdığımda, hemen hemen her zaman onların davranışlarını kabul edilebilir
bulmuşumdur. Bu da bana olumsuz önyargılarımın çoğu zaman ne kadar yanlış
olabileceğini öğretmiştir.

Anlayış bir huy haline dönünce, artık o anın tutkusunun esiri değilizdir ve
sevme yeteneğimiz sınırsıza ulaşacaktır.

GÜÇLÜKLERİ SEVGİYLE YENMEK

Karşılaştığımız güçlükler eylem gerektirir. Sevgi eylemi çözüm getirir.
Sevgimizin gücü, sorunlarla ve düş kırıklıklarıyla nasıl başa çıktığımızda
kendini gösterir. Yaşamımızda her şey güzelce akıp giderken hoş ve olumlu
olmak kolaydır. Ama yaşamın akışı değişip de geçici olarak bizi güçsüz
bırakırsa, o zaman gerçek gücümüz ortaya çıkar.

Sevgi bize "Neden ben?" diyerek zaman kaybetmemeyi, onun yerine, "Şimdi ne
yapmalı?" demeyi öğretir. Birinci soru gereksiz ve anlamsız bir çatışmaya
götürür, ama ikincisi kendine acımanın ve anlamsız suçlamanın yükünü
taşımayan bir eylemi akla getirir. Eğer sevgi varsa, güçlükler bozulan
ilişkilerin nedeni değildir. Aslında bu durum bizim değişip ayakta kalmamızı
sağlar.*