Gereklilikler köreltiyor ruhları.
Kendimizi kaybedip biryer kapmaya çalışırken toplum treninden,boynumuza geçirilen yularlara direnmez oluyoruz.
Dışlanmamak,horgörülmemek ve kabul edilebilmek uğruna kendimizden oluyoruz.
Aslında ne istediğimizi düşünmez olup,sürünün gerekliliklerini karakter ediniyoruz.
Aslında bize hiç komik gelmeyen bir şeye kahkahalar atmaya başlayıp,kibritçi kızın üşüyen ayaklarından gözlerimizi kaçırıyoruz.
Mantığın imbiğinden geçelim derken,ruhumuzu diğer tarafta bırakıyoruz.
Suyu sıkılmış posalar gibi bezgin,işe yaramaz geziniyoruz.
Rollerimizi ezberleyip,sınırlarımızı kalınlaştırıyoruz.Kalıplarımızı çatlatmamaya çalışırken içimizden hep aynı cümleyi tekrarlıyoruz..;’Sürüden ayrılanı kurt kapar.’
Özgürlüğü hem özler,hem de ondan korkar oluyoruz.
Aykırı olmakla,özgür olmak arasındaki farkı unutuyoruz.
İçimizde bizi gıdıklayan çocuğu susturdukça aslında hayatı küstürdüğümüzü farkedemiyoruz.
Umutları hep yarınların kanatlarında geleceğe uçuruyoruz,arkasından yetişip yetişemeyeceğimizi hesap etmeden.
Şans,kader,kısmet derken elimizden kaçan fırsatlara,aşklara ve küçük mutluluklara bakakalıyoruz.Yine gelir nasılsa derken,geleceğe pişmanlığın kanadında bir umut daha uçurduğumuzu-kaçırdığımızı-farketmek istemiyoruz.Farkettiğimizde ‘benden geçti artık’ diyerek hayatımızda elimize geçen en büyük fırsatı da kaçırmış oluyoruz;hayatın anlamına bir adım daha yaklaşma ve akışını değiştirebilme fırsatını…
O ana dek uçurduğumuz tüm umutlara arkamızı dönüp,ölüme çeviriyoruz yüzümüzü..ve varlığından bile emin olmadığımız başka bir dünyaya yollamaya başlıyoruz;işleyemediğimiz günahların,yaşayamadığımız anların özrünü..
Ve son bir çabayla yaşamayı reddettiğimiz her mutluluk için kendimizi affedebilmeyi umut ediyoruz…