ZAMAN Gazetesi Yazarı Hüseyin Gülerce 24 Temmuz günü çok enteresan bir yazı yazdı. Hem geleceğe hem de birilerine mesaj niteliğindeki bu yazı Gülerce gibi partizanlığı ön planda olmayan birinden olması hasebiyle daha da ilginç oldu.
“Bir şeyin farkında olmalıyız; üç adam tarih yazıyor: Sayın Cumhurbaşkanı Gül, Sayın Başbakan Erdoğan ve Sayın Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç. Türkiye’nin en sancılı döneminde biri devleti, biri hükümeti, biri de AK Parti’nin vicdanını temsil ediyor. Cumhuriyet tarihinde böyle üçlü olmadı...
Ortak bir duruşları var. Cesaretleri var. Yürüdükleri yolda yalpalamayı asla düşünmüyorlar. Onları tanımayanlar, aralarında ihtilaf çıkar mı diye çok fırsat kolladılar, epey beklediler. Daha da bekleyecekler. Çok partili hayata geçtikten sonra, demokrasi yokuşunda ivme kazandığımız üç dönem var: Menderes, Özal ve Erdoğan dönemleri. Erdoğan döneminin diğerlerinden birinci farkı; bugünün başbakanı yalnız değil ve çok şey biliyor.”
Şeklinde başlayan yazı Menderes ve Özal dönemleri ile mukayeseler yaptıktan sonra şöyle devam ediyor;
‘Makyajları döküldü’
“ERDĞAN’IN dönemi, beklenenlerin buluşma zamanı gibi oldu. Demokratik şuur uyanmaya başlamıştı. Avrupa Birliği üyelik süreci yol aldıkça, demokrasi talebi, özgürlük arzusu, şeffaflık isteği, “herkes hesap versin” sesleri yükselmeye başladı. Alternatif medya her geçen gün güçleniyordu. Ürkenlerin, her devrin adamı olanların yerine “bu kadar zillet, bu kadar ikiyüzlülük, bu kadar omurgasızlık yeter artık” diyenlerin sayısı arttı. Ergenekon davası bu uyanışta, tam bir itici güç oldu. Kimilerinin makyajı dökülmeye başladı. Adam zannettiklerimizin buzdan yapıldığını, hakikatin melteminde eridikleri görüldü. Nicelerinin, kalıbının adamı olmadıkları anlaşıldı.
Demokratik şuur, demokratik talep aradığı cesur yürekleri de bulmuştu. İlkler dönemi başladı. İlk defa, dokunulmazlara dokunuldu. “İtalya’da var, bizde neden yok?” diye hayıflanırken ilk defa cesur savcılar, cesur emniyet görevlileri “varız, buradayız” diye ses verdiler.
Bütün bunları bana düşündüren, Sayın Başbakan’ın geçtiğimiz pazar, AK Parti Ankara İl Kongresi’nde söyledikleri oldu. Şöyle diyordu: “Türkiye’de siyaseti artık çeteler, mafya ve hukuk dışı karanlık odaklar yönlendiremeyecektir. Bu dönemler kapandı. Hakkı, hukuku, milli iradeyi tanımayanları biz de tanımayız. Bunu böyle bilin.”
Bu mesajı, muhatapları iyi anlamalı...”
Ahlaksızlık ve yolsuzluk
BU dönemi yaşamayan birisi olsam inanırdım. Bu dönem iktidarının en önemli özelliği daima temiz bir imaja sahip olmuş dindar kesimi ahlaksızlık ve yolsuzluklara bulaştırması değil midir?
Bahsettiğiniz savcılar, Ali Dibolar, Fenerler, gemicikler konusunda da yeterli cesareti gösterebildiler mi?
Müslümanların alternatif bir kültür ve uygarlık oluşturma fikri ve gayreti bu dönemde zayıflamamış mıdır?
Bu hükümet Cumhuriyet tarihinin en dışa bağımlı Hükümeti değil midir?
Bu dönemin gerçek vicdanı AKP’nin dört kurucusundan biri olan Abdüllatif Şener’di ve vicdana sahip olduğu için gayrı milliliğe ve ahlaksızlıklara tahammül edemeyerek tertemiz bir şekilde ayrıldı ve şimdi bir nefis ve ülke mücadelesi veriyor. İhlası, imanı, eğitimi ve dürüstlüğü konusunda hangisi Abdüllatif Şener’den daha önce gelebilir? Neden Abdüllatif Beyi ihmal ederek yazıyorsunuz?
Bahsettiğiniz üç adam tarih yazıyor ama Amerikan kalemi ve Avrupa mürekkebi kullanarak...
Hüseyin Bey, müslümanların idealizmlerini yitirten bir iktidarı bize neden idealize ederek anlattınız? Birkaç AKP’linin zengin olmasını yeterli mi görüyorsunuz? Önce insan sonra müslümanız ama hepsinden önce AKP’li miyiz?


Yazan : BÜLENT KUŞOĞLU


Kaynak : Linklerin Görülmesine İzin Verilmiyor. Üye Ol ya da Giriş Yap